حلقه درمان ناشنوایان در ایران با کاشت الکترود در ساقه مغز کامل شد

ایران چهارمین کشور جهان در دستیابی به فناوری نوین درمان ناشنوایی است..
متخصصان ایرانی با استفاده از روش نوین کاشت الکترود در ساقه مغز به عنوان چهارمین کشور دنیا موفق به درمان بیماران ناشنوایی شدند که شنوایی خود را در اثر وارد آمدن آسیب به عصب شنوایی از دست داده اند. به اذعان متخصصان گوش و حلق و بینی با دستیابی به این روش نوین، حلقه درمان بیماران دچار اختلال شنوایی کامل می شود. این روش درمانی به طور مشخص برای افرادی که به طور ١٠٠ درصد شنوایی خود را از دست داده اند و روش های درمانی دیگر نیز در موردشان کارساز نبوده است، به کار می رود.دکتر فرامرز معماری عضو انجمن گوش و حلق و بینی و عضو هیئت علمی با بیان این مطلب خاطرنشان کرد: روش کاشت ساقه مغزی برای افرادی که عصب شنوایی شان دچار مشکل است، استفاده می شود.

وی اضافه کرد: در افرادی که کاهش شنوایی حسی عصبی دارند چنانچه این اختلال شنوایی بسیار شدید باشد، معمولا از روش کاشت حلزون استفاده می شود که شرایط استفاده از این روش در کشور طی ١۶ سال اخیر به خوبی فراهم شده است اما چنانچه عصب شنوایی فرد به هر دلیلی دچار مشکل شده باشد، استفاده از روش کاشت حلزون برای چنین بیمارانی دیگر کارساز نخواهد بود و بیمار باید تحت عمل جراحی کاشت ساقه مغزی قرار گیرد که البته این روش شباهت هایی با روش کاشت حلزون دارد با این تفاوت که یک الکترود در ساقه مغز قرار می گیرد و بدین شکل فرد قادر به شنیدن صداها خواهد بود، حتی اگر عصب شنوایی او هم مشکل داشته باشد..

وی در پاسخ به این سوال که این روش تا چند درصد می تواند شنوایی را به فرد بازگرداند، اظهار می دارد: معمولا اثرات ناشی از این روش در بین افرادی که از ناحیه عصب شنوایی دچار مشکل هستند، متفاوت است، اما نکته مهم این است که در افرادی که دچار مشکل عصب شنوایی هستند و در نتیجه به طور کامل فاقد شنوایی هستند، استفاده از این روش می تواند شنوایی را به آنان برگرداند.
وی خاطرنشان کرد: به طور کلی اختلال کاهش شنوایی به ٢ دسته تقسیم می شود: یکی کاهش شنوایی انتقالی به این مفهوم که فرد از نظر انتقال صوت با مشکل مواجه است که این اختلال همیشه با جراحی قابل درمان است و در اثر بروز مشکلاتی در پرده گوش، گوش میانی یا استخوانچه های شنوایی بروز می کند که در این موارد با انجام اعمال جراحی نسبتا ساده و با مخارج کمتری، می توان شنوایی بیمار را به وی بازگرداند.

اما در مواردی که از بین رفتن شنوایی از نوع حسی عصبی است، درمان مشکل تر خواهد بود. البته در موارد خفیف، استفاده از سمعک پیشنهاد می شود اما در موارد شدید کاشت ساقه مغزی به عنوان روش درمان توصیه می شود.

دکتر معماری با بیان این که کاشت ساقه مغزی یک روش جدید و پیچیده درمانی است که تنها در کشورهای آمریکا، ایتالیا و آلمان اجرا می شود، می گوید: مراحل تحقیقاتی این روش درمانی طی ۵ سال اخیر در کشورهایی مانند آمریکا، آلمان و ایتالیا طی شده است و خوشبختانه کشور ما نیز تقریبا هم زمان با کشورهای مطرح در ارائه این روش درمانی وارد عمل شده است، البته در شرایط فعلی ناچار هستیم به متخصصان گوش و حلق و بینی در کشور این روش را آموزش بدهیم.
وی اضافه کرد: به طور مشخص این روش درمانی برای افرادی که به طور ١٠٠ درصد فاقد شنوایی هستند، به کار می رود، ضمن آن که استفاده از این روش در بیماران هیچ محدودیت یا شرایط سنی خاصی ندارد.

وی با تاکید بر این که این روش درمانی بسیار پیچیده است، اظهار می دارد: استفاده از این روش مستلزم باز کردن مغز است ضمن آن که هزینه تقریبا بالایی دارد البته به دلیل تاثیرگذاری بالای این روش درمانی، ما معمولا طیفی از بیماران را برای این روش انتخاب می کنیم که هیچ یک از روش های دیگر بازگرداندن قدرت شنوایی در مورد آن ها موثر نیست.

وی اظهار می دارد: ساقه مغز بخشی از مغز است که بصل النخاع را دربر می گیرد و در واقع الکترودهای شنوایی، داخل بصل النخاع قرار می گیرد و به طور مستقیم هسته عصب شنوایی را تحریک می کند و می تواند شنوایی را به فرد بازگرداند.

وی با تاکید بر این که موفقیت پزشکان ایرانی در دستیابی به این روش، حلقه درمانی بیماران ناشنوا یا دچار اختلال کاهش شنوایی را تکمیل خواهد کرد، اظهار می دارد: در شرایط فعلی ما قادر خواهیم بود، هر نوع اختلال کاهش شنوایی را در کشور درمان کنیم و در واقع دیگر هیچ بیمار درمان نشده ای در این عرصه نخواهیم داشت.

نوشته شده توسط سید فرهاد رئیس الساداتی

ش

دانشمندان آمریكا به كمك ژن درمانی موفق به بازگرداندن قدرت شنوایی در افراد ناشنوا شده اند.
به گزارش سرویس بهداشت و درمان خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، این دانشمندان به روشی برای احیای ژن ها در بافت معیوب در گوش داخلی انسان دست یافته اند.

دكتر جفری هولت، استادیار نظام بهداشتی دانشگاه ویرجینیا و دستیاران وی ژنی را موسوم به"KCNQ4"   مورد هدف قرار دادند كه این ژن وقتی در شرایط بیمارگونه دچار جهش ژنتیكی شود، می تواند عامل بروز ناشنوایی وراثتی باشد.

این محققان به كمك مهندسی ژنتیك، شكل سالم این ژن را تولیده كرده و یك سیستم تحویل ژن درمانی ایجاد كردند كه می تواند ژن KCNQ4 را به سلولهای موی انسان در گوش داخلی بیماران ناشنوا منتقل كند.

هولت گفت: نتایج آزمایشات ما نشان می دهد كه شناساگرهای ژن درمانی در بافت گوش داخلی انسان موثر هستند و این گام بسیار مهمی برای پیشرفت است. ما امیدواریم كه با كمك این روش روزی به درمان قطعی ناشنوایی مادرزادی و وراثتی دست پیدا كنیم.

نتایج این تحقیق در ژن درمانی به چاپ رسیده است.

١-آیا این روش همان تربیت شنوایی است؟

خیر ،تربیت شنوایی شامل کشف-تمایز -شناسایی-ودرک اصوات به کودکان کم شنوا  است وهمراه با آموزش مهارت لبخوانی واشاره استفاده می شود وممکن است به صورت گروهی انجام شود اما روش مذکور کامل تر از آن است ودر این روش  مهارت گوش دادن آموزش داده می شودحسّ اولیّه برای جمع آوری اطّلاعات شنوایی است واز حس های دیگربینایی ،لامسه استفاده نمی شود .تحریک مستمر دستگاه شنوایی باعث تسهیل یادگیری زبان شده واین زمینه را برای رشد گفتار فراهم می کند.همچنین این روش یک روش تشخیصی وخانواده محور است ومشارکت همه اعضای خانواده بسیار مهم می باشد ونیز یک روش توانبخشی است که به کودک در رشد توانایی هایش برای یادگیری از طریق گوش دادن کمک می نماید.

١- روش شنیداری کلامی جه تفاوتی با روش شنوایی شفایی دارد؟

در روش شنوایی شفایی تکیه اصلی روی لب خوانی وعلائم لامسه ای مثل اشاره است وفقط در جلسات خاصب تربیت شنوایی ،مهارت شنیداری تقویت می شود که مکمل لبخوانی واشاره است ووالدین از پشت یک آینه دو طرفه چگونگی کار با کودک را می ینند امّا در روش شنوایی کلامی اولاً روی تشخیص زود هنگام کم شنوایی وتجویز سمعک وکاشت حلزون در سنین خیلی پایین  تأکید می کند  وثانیاً بر تقویت مهارت گوش دادن مثل آگاهی از صدا -توجّه به صدا واستفاده از باقیمانده شنوایی تأکید می شود  .

در روش شنوایی کلامی والدین نقش کلیدی در آموزش دارند ومحیط باید سرشار از محرّکهای شنیداری باشد والدین باید همکاری پیوسته با مربّیان وکادر آموزشی داشته باشند وبا آگاهی از اهداف آموزشی آنها را در منزل انجام دهند . همچنین در این روش نباید از اشاره ولب خوانی استفاده شود ولبها باید به صورتی دیده نشود تا کودک تلاش کند از مهارت گوش دادن بیشتر استفاده نماید ودر واقع باقیمانده شنوایی کودک تقویت شده واز آن برای یادگیری بهره گیرد.